هم آن روزی که علامه مصباح(حفظه الله) از تمام آبرویش هزینه کرد و میان خودش و خدایش قسم گذاشت که اصلح به "دکتر لنکرانی" کسی نیست و این شهادت را برگ زرین عمرشان دانست، هم آن روزی که "لنکرانی" به دلیل قرابت گفتمانی"با دکتر جلیلی" از صحنه رقابت کنار کشید و تشخیص داد اصلح بخودش را، و هم امروز که نامه سرشار از مردانگی و محبتش را به منتخب حزب الله میخواندم باورم شد هنوز هم هستند کسانی که نه تشنه ی قدرت، که عطش خدمت به این مردم مسلمان و تکلیف مداری را دارند و سر این راه، از همه چیزشان خرج میکنند...
امروز می فهمم خدوم و دلسوز و دغدغه مند بودن، اقتضایش جنگیدن برای در رأس بودن نیست!
پی نوشت:
فرمایشات دیروز حضرت آقا رو مرور کن! شاخصهای رئیس جمهور اصلح، چقدرش اقتصادی و مادی بود؟
از بین این کاندیداها کیست که اولویتش عزت، و مقاومت و سازش ناپذیری با استکبار باشد؟
